Η σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της..όλοι μας ,δάσκαλοι , παιδιά , γονείς μετράμε αντίστροφα διότι έχουμε κουραστεί , πολύ ! Είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα που νιώθεις όταν έχεις αγαπήσει, έχεις δώσει όλο σου τον εαυτό κι ο εαυτός σου αρχίζει να μην ανταποκρίνεται άλλο από την κούραση. Ξέρεις ότι αυτό σύντομα θα τελειώσει και σου φέρνει ήδη μια νοσταλγία γιατί ξέρεις ότι θα σου λείψει ! Φοβερή αντίθεση ! Ποιος θα σου λείψει; Μα φυσικά τα παιδιά , η τάξη , το μοίρασμα , το δόσιμο ! Δυστυχώς ( ή και ευτυχώς) είναι κάτι που μόνο δάσκαλοι μπορούν να το καταλάβουν !
Είναι αυτή η γλυκιά κούραση που κουβαλάμε όλοι οι δάσκαλοι αυτή την περίοδο που ξέρουμε ότι μάθαμε πράγματα στους μαθητές μας και μάθαμε κι εμείς από εκείνους. Που πονέσαμε όταν πόνεσε ένας μαθητής μας. Που ήμασταν η γαλήνια θάλασσα στην τρικυμία που πέρασε ένας μαθητής μας. Που ξεμπερδέψαμε το κουβαράκι που είχε στο μυαλό του κάποιες φορές. Που ξενυχτήσαμε για να δούμε τι θα κάνουμε με τον “Δημητράκη” που δεν παίζει με τους συμμαθητές του. Που ψάχναμε καθημερινά και αγωνιούσαμε για τι καινούριο μπορούμε να τους μάθουμε. Πώς μπορούμε περισσότερο να τους εφοδιάσουμε για αυτό τον κόσμο. Γνωστικά και συναισθηματικά . Που ούτε μία φορά δεν γυρίσαμε σπίτι μας και “αφήσαμε” τη δουλειά στο σχολείο. Που χορέψαμε , τραγουδήσαμε και γελάσαμε όλοι μαζί ! Κι αυτά τα γέλια ακούγονται για μία ζωή.
Η “θυσία” αυτή του δασκάλου είναι έμφυτη. Νομίζω πάει μαζί με το πτυχίο μας. Και δεν γίνεται γιατί χρειάζεται ο δάσκαλος αντάλλαγμα : “Για τα παιδιά” , θα σου πει ο δάσκαλος !
Για όλα αυτά , για όλη αυτή τη θυσία γονιέ , δε χρειάζεται να πάρεις κάποιο ακριβό δώρο στο δάσκαλο. Ένα ευχαριστώ από την καρδιά σου αρκεί !
